مهدیه بهارمست: حدود ده سالی هست که در روستای ابراهیم‌آباد بخش معمولان و چند روستای حاشیه رودخانه در کهگیلویه و بویراحمد مردم به‌علت اینکه پل وجود ندارد، برای عبور از رودخانه و رفتن به مدرسه یا مرکز درمانی چاره‌ای جزء استفاده از "گرگر" و تن دادن به دلهره قطع انگشت ندارند. بر همین اساس سال 85 پروژه ساخت یک پل تحت عنوان عابر پیاده کلنگ‌زنی شد که در سیل سال‌های اخیر، پایه‌های آن را آب برد! سال 94، تصمیم به تغییر کاربری پل گرفته‌شده و از عابر پیاده به ماشین‌رو تغییر کرد.

درحالی که بعد از دوندگی های فراوان امین فرخ نژاد رئیس راه و شهرسازی پلدختر قبلتر گفته بود : پل ابراهیم‌آباد 72درصد پیشرفت فیزیکی داشته است و در صورت پرداخت کردن طلب پیمانکار انتظار میرود تا پایان سال 97به بهره‌برداری برسد ولی تاکنون یک و نیم میلیارد تومان برای احداث این پل هزینه شده و یک و نیم میلیارد تومان دیگر نیز برای تکمیل پروژه نیاز است.

متاسفانه اهالی روستا بیش از ده سال است که به مردمان قطع انگشتان دست معروف هستند، هیچ مسئول یا نهادی اقدامی انجام نداده است.

لینک دانلود

اهالی روستای ابراهیم آباد معمولا برای رفت و آمد سه راه دارند:

1.حدود پنج کیلومتر پیاده‌روی کنند، تا به پل خارج از شهر برسند که مسافت آن می‌شود معادل نه یا ده ایستگاه اتوبوس عادی.

2. استفاده از همان پل خارج از شهر به وسیله خودرو، که البته برای قشر روستایی کشاورز کم درآمد مقدور نیست.

3. استفاده از وسیله‌ای مشابه تله‌کابین، اما بسیار ابتدایی و خطرناک است که بین خود اهالی روستا بنام گَرگَر معروف است.

"گرگر" طناب سیمی ضخیمی است که در محل اتصال، دو قرقره آهنین دارد و برای استفاده باید بر آن نشست و به‌وسیله دست قرقره‌ها را به حرکت درآورد، علیرغم ایمن سازی در مقابل قطع انگشتان، سالهاست که سیم بکسل گرگر پوسیده شده و به حالت سیم خاردار در آمده است و کف دستها را بشدت زخمی می‌کند.

ایمن‌سازی گرگر با فوم

یحیی افضلی یکی از مخترعین کشورمان به روستا ابراهیم رفته و در آنجا رفته و با لوازم آهنگری خود شخصا مشغول کار شده است، دو محافظ در بالا و پایین کابل گرگر ایجاد کرده است، تا تا حد ممکن گرگر را ایمن سازی کند؛ افضلی به دیباچه دراین باره گفت: اهالی روستا همیشه از گرگر استفاده می‌کنند، ضمنا همه ساله در فصل تابستان یک پل موقت ساخته می‌شود که در فصل پاییز با افزایش آب رودخانه خراب می‌شود ، که البته در زمان وجود پل موقت، باز هم بدلیل میانبر بودن مسیر گرگر، و سرعت عبور از عرض رودخانه، که حدود سی ثانیه طول می‌کشد، بعضی از اهالی از گرگر استفاده می‌کنند، اما در بیشتر مواقع از سال مجبور به استفاده از گرگر هستند.

افضلی درباره طرح ایمن سازی گرگر گفت: بنا بر نظر اهالی روستا، این محافظ فقط برای یک طرف که سربالایی بیشتری داشت و خطرناکتر بود ایجاد شده است و قرار شد پس از تست طولانی مدت، خود اهالی برای طرف دیگر مشابه سازی نمایند و در نهایت برای ایمنی بیشتر فوم‌های نرم و قوی به آن اضافه کردم.

ساکنان این روستا سالهاست در سرما و گرما با گرگر رفت و آمد می‌کنند، تنها درخواست آنان یک پل است، یکی از اهالی روستا به خبرنگار اعزامی دیباچه گفت: مگر ساخت یک پل چقدر طول می‌کشد؟ جواب ناقص شدن ما را کدام مسئول می‌دهد؟ آیا سهم ما یک پل نیست؟ گناه ما چیست، لطفاً به داد ما برسید.

به دلیل کمبود بودجه پل ناتمام رها شده است!

محمد عزیزی شهردار معمولان به دیباچه گفت: بنده شخصا پیگیر ساخت پل عرضی هستم در حال حاضر هم کارگران مشغول کار هستند ولی با مشکل کمبود بودجه مواجه هستیم، منتظریم دولت بودجه ای برای اتمام پروژه در نظر بگیرد.

وی افزود: اگر بودجه این پل تامین شود تا پایان امسال پل قابل بهره‌برداری است.

آقایان کاظمی نماینده مجلس و موسوی فرماندار «بخش « پلدختر» دراین باره پاسخگو، دیباچه نبوند. امیدواریم مسئولان تا انگشتان بیشتری قطع نشده فکری به حال مردم روستای ابراهیم آباد بکنند.